การเลิกจ้างเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในหลายองค์กร และในกรณีที่ลูกจ้างถูกเลิกจ้าง กฎหมายแรงงานในประเทศไทยกำหนดให้ลูกจ้างมีสิทธิได้รับค่าชดเชย เพื่อบรรเทาผลกระทบจากการสูญเสียงาน ในบทความนี้จะสำรวจหลักการเกี่ยวกับค่าชดเชยเลิกจ้าง รวมถึงข้อกำหนดและวิธีการคำนวณ ดังนั้นแรงงานจึงจำเป็นต้องมี “หลักประกัน” หรือ “ค่าชดเชย” เพื่อคุ้มครองสิทธิประโยชน์จากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ซึ่งมีเงื่อนไขในการคุ้มครองหลายรูปแบบ สิทธิค่าชดเชยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน (ฉบับที่ 7) พ.ศ. 2562 ซึ่งระบุเกี่ยวกับสิทธิของลูกจ้างในการได้รับค่าชดเชยเมื่อถูกเลิกจ้างโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย  หรือ “เลิกจ้างแบบไม่เป็นธรรม” หมายถึงตัวเราไม่ได้ทำอะไรผิด และไม่ได้รับการแจ้งล่วงหน้า โดยลูกจ้างต้องได้รับค่าชดเชยเท่ากับฐานเงินเดือนล่าสุดและจำแนกเป็นขั้นบันไดตามอายุงานดังนี้ ค่าตกใจ  หรือค่าบอกกล่าวล่วงหน้า มีเงื่อนไขดังนี้: พรบ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 ระบุเงื่อนไขที่นายจ้างไม่ต้องจ่ายเงินชดเชยหากเลิกจ้างพนักงานในกรณีเช่นการปรับปรุงหน่วยงาน พนักงานทำผิดวินัยอย่างร้ายแรง ทิ้งงานโดยไม่มีเหตุจำเป็น หรือพนักงานลาออกเอง การรู้เรื่องนี้จะช่วยให้ทั้งนายจ้างและลูกจ้างรู้ถึงสิทธิ์และข้อผูกพันเกี่ยวกับการเลิกจ้างได้ดีขึ้น

ในปัจจุบัน การปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานเป็นเรื่องสำคัญที่มีผลต่อความเป็นธรรมและสิทธิของแรงงานในประเทศไทย แม้จะมีกฎหมายแรงงานที่ชัดเจน แต่ยังมีการกระทำที่ผิดกฎหมายแรงงานเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งส่งผลกระทบต่อสภาพการทำงานและคุณภาพชีวิตของลูกจ้าง  ดังนั้น จึงมีกฎหมายที่ออกมาคุ้มครองลูกจ้างในฐานะผู้ใช้แรงงานให้ได้รับความเป็นธรรมและไม่ถูกนายจ้างเอารัดเอาเปรียบเกินสมควร คือการที่ลูกจ้างทำงานล่วงเวลา มีสิทธิได้รับค่าตอบแทนโอที (OT) หรือค่าล่วงเวลาการทำงาน ตามจำนวนชั่วโมงที่ทำ ตามพระบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 หลักเกณฑ์ในการจ่ายค่าล่วงเวลา 1. ค่าล่วงเวลาในวันทำงาน 2. ค่าล่วงเวลาในวันหยุดประจำสัปดาห์ หรือวันหยุดตามประเพณี หรือวันหยุดพักผ่อนประจำปี ดังนั้น การเข้าใจและปฏิบัติตามข้อกฎหมายเกี่ยวกับกฎหมายแรงงานเกี่ยวกับค่าล่วงเวลาไม่เพียงแต่ช่วยคุ้มครองสิทธิของลูกจ้างแต่สร้างสภาพแวดล้อมการทำงานที่เป็นธรรมและเสมอภาค สำหรับทั้งนายจ้างและลูกจ้าง